30 กันยายน 2558 สื่อมวลชนหลายแขนงพร้อมใจกันเปิดประเด็นว่า วันนี้เป็นวันทำงานวันสุดท้ายของข้าราชการ สื่อแต่ละท่านมีวิธีคิดและนำเสนอที่ต่างกัน
ผมชอบแนวการนำเสนอของคุณ ซี 12 คอลัมนิสต์คุณภาพท่านหนึ่ง ที่รวบรวมรายชื่อผู้บริหารระดับสูงในระบบราชการที่ได้ทำหน้าที่อย่างมีคุณค่าและควรแก่การยกย่อง เป็นวิธีคิดที่ชวนให้เรามองเห็นว่า ไม่ว่าเราจะเล่นบทอะไรก็ตาม จะใหญ่โตแค่ไหน ถึงเวลาก็ต้องหยุดเล่นบทนั้น และถ้ามองย้อนหลังกลับไป เราอาจประเมินดูว่าตัวเองแสดงบทนั้นได้ดีเพียงใด มีอะไรที่น่าภาคภูมิใจ มีบทเรียนดีๆอะไรอยู่ในนั้น คนรอบข้างมองเราอย่างไร
อดีตที่น่าภาคภูมิใจ เป็นแหล่งความสุขอย่างหนึ่งของคนธรรมดาทั่วไป และจะดียิ่งขึ้น ถ้าเราภูมิใจ แต่ไม่ต้องยึดติดกับอดีตนั้น
นักจัดรายการวิทยุอีกท่าน พูดในรายการว่า “.. (ข้าราชการบำนาญ) .. คงจะต้องหดหู่กับความสูญเสีย ไม่มีตำแหน่งหน้าที่การงาน ตื่นเช้าขึ้นมาในวันพรุ่งนี้ ก็ไม่ต้องมาทำงาน อยู่บ้านไม่มีอะไรจะทำ ..”
ฟังดูแล้ว อดรู้สึกหดหู่ตามไม่ได้ คำพูดแนวนี้เหมือนกับจะบอกกับเราว่า “วัยเกษียณเป็นวัยแห่งความสูญเสีย เงียบเหงา อยู่ไปวันๆ ไม่มีอะไรทำ ไม่มีอนาคต"
ผมพบคนเกษียณอายุทั้งสองแบบครับ
แบบที่มีความสุขสดใสมากกว่าตอนทำงาน พี่ๆ เหล่านี้ดูมีพลัง มีชีวิตชีวา เขาค้นพบอิสรภาพ และยังไม่หยุดเรียนรู้และค้นหาความหมายของชีวิต
กับ
แบบที่เงียบเหงา หดหู่ ซึมเศร้า ทุกข์อยู่กับปัญหารุมเร้า ส่วนใหญ่จะมีปัญหาสุขภาพทั้งทางร่างกายและจิตใจ
คนในกลุ่มแรก ซึ่งเกษียณอย่างมีความสุข มีลักษณะดังนี้ ครับ
หนึ่ง เป็นคนดูแลสุขภาพตั้งแต่ตอนทำงาน เมื่อเข้าสู่วัยพักจากงานประจำ เขายิ่งดูแลสุขภาพได้ดียิ่งขึ้น
สอง มีอะไรทำ เช่น งานอดิเรก หรือ ทำงานแบบไม่เต็มเวลา ชีวิตไม่ได้หยุดนิ่งอยู่เฉยๆ
สาม ไม่ต้องกังวลกับเรื่องรายได้ ใช้ชีวิตเรียบง่าย ใช้จ่ายตามควร ได้กิน ได้เที่ยว
สี่ ศึกษาและปฏิบัติธรรม
ห้า ยังมีวงสังคมเพื่อนฝูง
คนเกษียณที่มีความสุข เขาวางแผนชีวิต ใช้เงื่อนไขของการไม่ต้องทำงานเต็มเวลา มาออกแบบชีวิตที่ตัวเองต้องการ
การได้เรียนรู้จากคนวัยเกษียณเหล่านี้ ทำให้ผมอยากเกษียณเร็วขึ้นครับ
Search